Joes en mijn groene broek

Struinen door de bossen van Exloo

speurenAfgelopen week was het weer zover. De herfst was duidelijk haar intrede aan het doen: frisjes, maar wel droog, gelukkig. Rond een uur of half tien maakte ik mij op voor mijn afspraakje. Ons afspraakje, want Joes, onze Friese stabij, ging ook mee. Nou, moest mee eigenlijk, want dit uitstapje was speciaal voor hem. Hij had al in de gaten dat er iets ging gebeuren, hij vertrouwde het voor geen meter en drentelde door het huis.

Nog even een bak koffie en dan naar boven mijn groene broek aantrekken. Een anti-tekenbroek, want tegenwoordig weet je maar nooit als je de natuur in gaat. Die kleine rotbeestjes kunnen een hoop ellende veroorzaken en dat kun je maar beter voor zijn. (Hoe die krengen ooit toegelaten zijn op die ark is me nog steeds een volslagen raadsel, want een positieve bijdrage aan het ecosysteem heb ik tot op heden nog niet kunnen ontdekken.) Toen ik de trap af kwam was Joes in alle staten. De groene broek! De baas heeft zijn groene broek aan! Voor Joes synoniem aan vrijwel altijd een ritje met de auto en iets leuks doen. Hij stuitert de bijkeuken in, ik kan hem nog net in zijn tuigje hijsen en voor je het weet zit hij in de auto. Gelukkig weet ik tijdig het portier open te doen om te voorkomen dat hij in al zijn enthousiasme tegen een dichte deur springt. Na een ritje van drie kwartier arriveren we in de bossen van Exloo, Joes heeft feilloos in de gaten wat we gaan doen. Met een flinke dosis “schoolreisjesspanning” zit hij op de achterbank te piepen. Speuren met Wendi van Voorst, dat gaan we doen vandaag.

Ooit had ik nog het idee om met Joes naar jachttraining te gaan. Niet omdat ik de jacht een warm hart toedraag, integendeel, maar om samen met hem iets leuks te doen. Apporteren, dummy’s uit het water vissen, struinen door de natuur. Maar al snel hadden we in de gaten dat dit niks voor Joes zou zijn. Apporteren doet hij wel, twee keer, en dan houdt hij het voor gezien. En qua zwemmen is het precies zijn baasje: niet verder dan tot de buik in het water. Da’s meer dan genoeg. Maar niet om een dummy op te halen die vijftien meter verderop drijft natuurlijk. En daarom hebben we dit jaar een proefles gedaan om te speuren. De donderstraal had meteen in de gaten hoe het in elkaar zat en wist Wendi in no time te vinden.

Daar hadden we zijn hobby gevonden! Het perfecte samenspel tussen baas en hond! En dat in een prachtige omgeving. Van enige interactie is echter geen sprake. Joes sleurt me met een flink wandeltempo over bospaden en -paadjes, door struikgewas en over zandweggetjes. De kruisingen en splitsingen werkt hij meestal mooi uit voordat hij zijn pad vervolgt. En over het algemeen raakt hij het spoor onderweg niet bijster. Na twee tot drie kilometer ligt de beloning weer op hem te wachten: onvervalste knakworstjes van Albert Heijn met 2 Beter Leven sterren. Daar doet hij het voor!

Geloof me, het is stevig aanpoten ondanks het feit dat ik door het hardlopen een redelijk goede conditie heb. Als we dan in de auto stappen en naar huis rijden, ligt er eentje moe en voldaan te slapen op de achterbank. Om dit thuis zonder problemen voort te zetten.

En mijn groene broek kan weer in de kast, tot een volgende keer.

 

 

Naschrift 01-07-2020

Op 20 januari 2020 hebben we helaas veel te vroeg afscheid moeten nemen van onze lieve Joes. Hij mocht slechts zeven jaar worden. Ter nagedachtenis heeft Lonneke Grimbergen op ons verzoek deze tekening van hem gemaakt. Zo waarheidsgetrouw, zo mooi, zo Joes.

Deze tekening heeft een prominente plek gekregen in ons huis, net zoals Joes voor altijd een prominent plekje in ons hart zal hebben.

Dag lieve Joes.

Dit bericht heeft 3 reacties

  1. Silvana Wierenga

    Wat een geweldig verhaal. En dan lees ik net dat Joes er niet meer is. Ik kom bij dit verhaal omdat ik aan het determineren ben en jouw link tussen de vlinders aantref. Ik weet wat je voelt. Op 15 april jl. hebben we onze chocoladebruine vriend Dommel moeten laten inslapen omdat ie doodziek bleek te zijn. En weggaan zonder hem was geen optie! NOOIT! Als ik thuiskom is het zo stil….. Maar voor hem hadden we Stabij Scooter. En precies zoals choco Dommel was Scooter mijn maatje! En ja, ik had ook een soort “groene broek”! Mijn fototoestel!!!! Zodra ik die pakte…! En wat jij beschrijft is zo treffend!!!! Niet qua zwemmen, want Scooter zat meer in als om het water, hij kon zwemmen als de beste!!!! Maar hij was net als Joes,zo nieuwsgierig! Als wij zonder hem weggingen was ie zo gebelgd dat ie je drie dagen niet meer aankeek! Ging ie liggen slapen met zijn kont in jouw richting, zodat je volledig genegeerd werd! Zijn manier om te zeggen dat ie het geen stijl vond dat je zonder hem weg was gegaan! En het kostte echt moeite om sorry te zeggen, want hij was niet zo vergevingsgezind! Maar als het dan weer goed was , was het goed! En ging hij mee, tot aan het einde van de wereld. Op 13 jarige leeftijd hebben we hem moeten laten inslapen nadat ie verlamd werd door een hernia die niet herkend werd. Ik mis hem nog steeds. Door hem is het ras Stabij favoriet, ondanks dat labrador Dommel een geweldige volgende maat was. Maar Scooter, zo een krijgen we nooit weer. Zo speciaal! Dat hoor ik in jouw verhaal met Joes. Koester het!

    1. Theo

      We zullen Joes ook nooit vergeten Silvana. En jouw verhaal van Scooter is ook zo herkenbaar. Lekker stabijgenwijs 🙂

Geef een reactie