Blog

Hoe leuke programma’s om zeep geholpen kunnen worden

Aanstaande maandag begint Autumnwatch weer. Wat? Jawel Autumnwatch. Een geweldig natuurprogramma bij de BBC. Ooit begonnen in 2007 als Springwatch, waarbij in het voorjaar live-beelden werden uitgezonden van de ontluikende natuur en middels strategisch opgestelde camera’s een blik werd gegund in het leven van dieren in het wild. Dassenburchten, vossenholen, ijsvogelnesten en zelfs het nest van een roerdomp temidden van het riet wist men vast te leggen. Het leverde prachtige beelden op, zoals we bij programma’s en documentaires van de BBC gewend zijn. Aanvankelijk gepresenteerd door komiek en verwoed vogelaar Bill Odie, samen met Kate Humble en Simon King. Alledrie mensen met een hart voor de natuur. Kate Humble is zelfs van 2009 tot 2013 voorzitter (“president”) geweest van de RSPB, zeg maar de Britse evenknie van onze Vogelbescherming. In de loop der jaren is het presentatieteam van samenstelling veranderd en de laatste jaren wordt het gepresenteerd door Michaela Strachan, Chris Packham en Martin Hughes-Games, met evenveel enthousiasme en liefde voor de natuur. Na Springwatch volgden de spin-off’s Autumnwatch en Winterwatch , die – zoals de naam al doet vermoeden –  worden uitgezonden in de herfst en de winter.

Beleef de Lente

In Nederland kennen we de afgelopen jaren ook zo’n kijkje in de keuken van de vogels. Vogelbescherming Nederland zorgt er met Beleef de lente voor dat we het prille gezinsleven van allerlei vogelsoorten nauwlettend kunnen gadeslaan. Nesten van steenuilen, kerkuilen, boerenzwaluwen, kool- en pimpelmezen, boomklevers, ooievaars maar ook ijsvogels, grauwe kiekendieven en de oehoe worden geobserveerd. De website kent een grote schare trouwe fans van jong tot oud. Velen hebben dan ook via de webcams gezien hoe nesten gebouwd werden, mannetjes de vrouwtjes het hof maakten en soms voor het oog van de camera zelfs paarden, het leggen van de eieren, de jongen die met hun eitand de schaal braken, het voederen, opgroeien en vervolgens het uitvliegen van dit nieuwe leven. De EO dacht een paar jaar geleden van dit succes gebruik te kunnen maken en verzon het programma Lang Leve De Lente. Een beetje gebaseerd op Springwatch. Een driekoppig presentatieteam die ons meenam naar de inheemse natuur in al haar facetten. Als een soort pater familias fungeerde Philip Freriks, ja inderdaad de Philip Freriks. De man die zijn sporen heeft verdiend als buitenlandcorrespondent in Parijs en presentator bij het NOS Journaal en daarbij in staat was om zelfs bij het leukste bericht je mondhoeken naar beneden te laten trekken. Met een enthousiasme als een kind wat voor de eerste keer naar de tandarts moet presenteerde hij dit programma en zijn desinteresse voor de passerende onderwerpen droop langs alle kanten van de buis af. Wat een blamage en een slap aftreksel van het immer luchtige en vrolijke Springwatch, zelfs op die minder leuke momenten als bijvoorbeeld een vos een jong konijntje te pakken had.

De Slimste Mens (Ter Wereld)

Diezelfde Freriks weet overigens nog een geweldig programma om zeep te helpen, namelijk De Slimste Mens, wat gebaseerd is op het programma De Slimste Mens Ter Wereld van de commerciële zender Vier bij onze zuiderburen. Afgelopen maandag is dit weer begonnen en het loopt tot half december. Hilarisch! Alleen al om de voorstelronde, die bijna net zo lang duurt als de rest van het programma, lig je al in een deuk. Niet in de laatste plaats door presentator Eric van Looy, die vaak niet meer bijkomt van het lachen. Al dan niet ingegeven door de “deskundige” jury, waarin Philippe Geubels, Herman Brusselmans, Jeroom en Jonas Geirnaert regelmatig terugkerende gasten zijn. Om even in vogelsferen te blijven: let maar eens op de perfecte imitatie van een duif, die Geirnaert bij een van de uitzendingen in het seizoen 2015 neerzette:

https://www.youtube.com/watch?v=hk1CTSjy4ao

Kijk, dat is humor. Daar kan Freriks nog heel wat van leren. En wie zetten we in Nederland in de jury: Maarten van Rossum! Een soort vleesgeworden sacherijnigheid, de man die in staat is om niet een glas bier, maar een volledig vat bier dood te laten slaan. Ik geef toe, ik heb er slechts één uitzending van gezien. Het haalde het totaal niet bij het origineel. In plaats van dubbel te liggen op de bank, zat ik met gekromde tenen me kapot te ergeren. En ja, er zit een uitknop op de televisie, dus die is toen maar snel gebruikt. Laat die Freriks maar lekker zijn overdreven ar-ti-cu-la-tie gebruiken bij het Groot Dictee der Nederlandse Taal.

Vorig najaar zag ik Maarten van Rossum trouwens lopen op het Centraal Station van Utrecht. Zijn sjofele kleding perfect passend bij zijn uitstraling: een morsige zwarte coltrui, een wat afgedragen broek. Alsof zijn kleding het ook niet meer zag zitten. Met in zijn hand een ouwe boodschappentas van de Jumbo. Hij stapte op perron 11 in de trein naar Groningen. Nota bene in dezelfde coupé als waar ik zat. Ik zag al wat mensen elkaar aanstoten die een blik van herkenning hadden. Van Rossum bleef stoïcijns voor zich uit staren en stil. Dat moest ook wel, want we zaten in een stiltecoupé. Gelukkig maar, want je wilt toch niet twee uur lang met Maarten van Rossum in een kletscoupé zitten om al die tijd naar zijn monotonologen te moeten luisteren. Op het station van Groningen aangekomen stapte hij net voor mij uit. Ik liep achter hem op het perron, waarna hij richting binnenstad liep en verdween in nachtelijk Groningen. Met zijn ouwe Jumbo-tas.