Gastouderopvang

Een kindje kopen?

Tijdens mijn hardlooprondjes passeer ik regelmatig een bord bij een woning met als opschrift “Gastouderopvang”. Een opschrift wat me iedere keer weer intrigeert. Want wat zou zich achter dat bord afspelen? De tekst impliceert immers dat er gastouders opgevangen worden, maar de waarheid zal vast wel zijn dat daar gastouders wonen die kinderen opvangen. Niet letterlijk natuurlijk, want kinderen komen niet te pas en te onpas uit de lucht vallen. Maar in figuurlijke zin. Ofwel een samenvoeging van gastouder en kinderopvang. Maar het woord gastouderopvang komt op mij net zo vreemd over als bijvoorbeeld kindermarkt, wat ik ooit op een affiche zag staan. Aangezien je bloemen koopt op een bloemenmarkt en groenten op een groentemarkt lijkt het er op dat je kinderen kunt kopen op een kindermarkt. Dan wordt meteen duidelijk waar Vlamingen het begrip “een kindje kopen” vandaan halen waar zij doelen op “in verwachting zijn”. Kinderen koop je immers niet, die zijn onbetaalbaar. En menig ouder die berooid achterblijft, nadat de kroost na ruim twintig jaar – al dan niet vrijwillig – het huis is uitgegaan, zal dit kunnen beamen.

 

Irish Folk

Het woord gastouderopvang intrigeert me nog op een andere wijze. Zo’n twintig jaar geleden, toen we nog in Sas van Gent woonden, hebben we als gastgezin tijdens het Internationaal Folklore Festival Zeeland leden van buitenlandse dansgroepen in huis gehad. Amerikaanse mormonen uit Salt Lake City (die we maar niet aan het verstand kregen dat Philips toch echt een Nederlands bedrijf was en niet Amerikaans), pubermeiden uit Georgië (die wel drie kwartier onder de warme douche stonden, dat waren ze in Tbilisi niet gewend), zuidelijk temperament uit Portugal (met een eigengestookte, zeer licht ontvlambaar, drankje in anderhalveliterflessen) en een groep Ieren van het eiland Cork. Met name die laatste groep heeft indruk gemaakt. 

 

Father Jack

 Het begon al met hun aankomst op donderdagavond. Nou ja avond, het werd al bijna nachtwerk, want hun bus had enige vertraging gehad. Niet in de laatste plaats door de geestelijke in hun gezelschap, want dat hoorde nu eenmaal bij een katholieke groep. Deze pastoor was blijkbaar toch wel enigszins uit zijn doen door deze lange reis en had zich, bij gebrek aan miswijn, onderweg maar aan andere alcoholische versnaperingen gewaagd. Met als gevolg dat men onderweg tijdens de tussenstops steeds meer moeite had om hem in de bus te krijgen. Toen ze met uren vertraging in Sas van Gent arriveerden, leek het de organisatie toch niet zo verstandig om deze man bij particulieren onder te brengen en kon hij de eerste nacht in een hotel verblijven, om zijn roes uit te slapen. Ik weet niet of je father Jack uit de Ierse serie Father Ted kent, maar die komt aardig in de buurt.

 

Irish Pub

Wij kregen ook twee Ieren mee naar huis, John en Michael, beide vrijgezellen van zekere leeftijd. Michael was danser, John was mee om de foto’s te maken. Alhoewel ik hem weinig met een camera in de hand gezien heb. Aardige mannen, zeer attent en gewend om de boel netjes achter te laten. Niks op aan te merken. Maar naar goed Iers gebruik werd de vrije tijd als er niet gedanst moest worden ook graag in de lokale kroeg doorgebracht. Als gastgezin ging je dan uiteraard braaf mee, want ze zouden eens verdwalen in Sas, en bovendien was het altijd gezellig. Een van de lokale caféhouders had zijn kroeg voor die week omgetoverd in een Irish Pub, compleet met groene klavertjes en natuurlijk Guinness van het vat. Niet bepaald mijn favoriete biersoort, maar het vond gretig aftrek bij onze gasten. Ik hield het liever bij een glaasje Schrobbelèr (of meerdere). Overigens heb ik die Ieren ook aan de Schrob gekregen en zijn er nog enkele flessen mee terug gegaan. 

 

Waar is dat feestje?

Het was een leuke en gezellige week. Een enthousiaste groep mensen die iedere gelegenheid aangreep om er een feestje van te maken. Wat dat betreft pasten ze prima in Sas van Gent, want daar wordt ook geen enkele mogelijkheid om feest te vieren onbenut gelaten. En als er geen reden is, dan wordt er wel een verzonnen. Ook een geweldige groep muzikanten die hun instrument geen moment onberoerd konden laten. Ook kwamen er leuke onderlinge contacten met de andere dansgroepen tot stand. Ik zal nooit het beeld vergeten van het Ierse meisje (met een zekere bleekheid die je vaak bij Engelsen en Ieren ziet) die wanhopig verliefd was op een danser uit Togo en qua kleur haar tegenbeeld was. Veel zwart-witter kun je je niet voorstellen. 

 

Nachtwerk

De avonden in de pub mondden meestal uit in nachtwerk en soms werd er bij ons thuis nog een afzakkertje genomen, met als resultaat dat we in die week pas tegen een uur of drie ‘s nachts ons bed zagen. Alhoewel het volgens mij ook wel een keer over vieren is geworden. En dat hakt er in, want overdag weer fris en fruitig voor de gasten zorgen of mee naar een optreden. Je begrijpt het wel, het was een enerverende week. Veel gelachen, veel gefeest, heel veel genoten. 

 

Zwaar afscheid

En dan, op maandagochtend, na een hele week Folklorefestival, het afscheid van de groep. Voor sommige gastouders een reden om een traantje te laten vanwege het afscheid. Wij hadden daar minder last van want wij zijn wat nuchterder, alhoewel die week bijna niet nuchter door te komen was. Als dan eindelijk iedereen gereed was om in te stappen, nam de voorzitter van de organisatie nog even het woord ter afscheid. En, dat zal ik nooit vergeten, hij besloot zijn toespraak met de volgende woorden:”On behalf of the landlords and citizens of Sas van Gent, get the hell out of here!” Ofwel: “Op verzoek van de kroegbazen en inwoners van Sas van Gent, nu allemaal opgesodemieterd!” En daar gingen ze, in de bus. En alle gastgezinnen gingen naar huis, wij ook. Boel een beetje opruimen en vooral uitrusten. En wat had ik toen graag gebruik gemaakt van een gastouderopvang om bij te komen.

 

 

 

 

Dit bericht heeft 5 reacties

  1. Anne Mieke

    leuk verhaaltje Is wel erg jammer dat de folklore week er niet meer is. Ik mocht er graag naar gaan kijken

    1. Dat zou kunnen, René, maar we hadden het toch duidelijk over de lampen en TV-producent. Toen Philips daar nog van bekend was 🙂
      En het waren, zijn en blijven kruikenzeikers in Tilburg he 😉

  2. Zo herkenbaar, vooral met de groep Cuplak, een Ukrainse groep uit Nottingham en een Mexicaanse groep uit Harlingen…….Terassen, wel te verstaan. Vooral de Ukrainse groep me een partijtje feesten. De Amerikaanse Mexicanen uit Harlingen waren dan weer super verbaasd dat wij met Hofdweilband Ma Vent Tog een Mexicaans volksliedje speelden, bij velen heel bekend onder de titel Adalitha……jammer dat dit voorbij is, waren altijd geweldige weken.

  3. Haha, wat een geweldige ervaring!
    En zo herkenbaar, de verwarring rond het woord ‘gastouderopvang’!

    Ook ik heb als gast’gezin’ gefungeerd toen een dansgroep optrad. Ik had drie dames: een Amerikaanse, een Canadese en een ‘oostblok’-meisje. Wij hadden het erg naar onze zin en ik heb lekker en gevarieerd gekookt. ‘s Avonds moesten ze optreden en daarna dronken wij bij mij thuis en praatten tot diep in de nacht.
    Het was inderdaad heel inspannend maar ook ongelooflijk gezellig!!
    Leuk om me dat weer te herinneren, dank daarvoor 🙂

Geef een reactie