Blog

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar zo’n mooi kantoor als ik nu heb, heb ik nog nooit gehad en zal ik ook bij geen enkele werkgever krijgen. Onze baas heeft namelijk jaren geleden besloten dat de inspecteurs niet meer vanuit een kantoor werken, maar hun eigen huis als thuisbasis hebben. Dat was ruim voordat ik een sollicitatiepoging ondernam, maar wel ook een van de hoofdredenen om in 2012 voor deze baan te gaan. En de baas steunt ons daarbij ook goed, want we worden van alle gemakken voorzien, van laptop met los beeldscherm tot printer en van kast tot bureaustoel. Tel daar het geweldige uitzicht vanuit mijn werkruimte bij op en je snapt vast wel waar ik het over heb.

 

Eigen tijd indelen

Een ander voordeel van het thuiswerken is dat ik mijn eigen werktijd kan en mag indelen. Zolang ik mijn werk maar af heb en veertig uur per week maak. Dus ben ik tussen de middag lekker in het zonnetje aan het genieten van een lange wandeling met Joes, dan is dat geen probleem. Want dan werk ik ‘s middags wat langer door of op een druilerige zaterdagmiddag. Uiteraard zit ik niet alleen thuis, ruim de helft van de tijd ben ik op pad voor inspecties, onderzoeken en besprekingen. Daardoor hou ik voldoende contact met mijn collega’s en kom ik ook nog onder de mensen. Niet te vaak hoor, het moet niet te gezellig worden :-). Die goede balans tussen buiten de deur en thuis werken maken het extra fijn. Nee, ik zweer bij het thuiswerken. Dat is een groot goed.

 

Zolderkamertjes

Nu heb ik ook collega’s die op een zolderkamer verstopt zitten achter het drogend wasgoed, met uitsluitend een dakraampje als daglichttoetreding. Sinds 1997 is uitzicht naar buiten geen vereiste meer vanuit het Arbeidsomstandighedenbesluit, dus wettelijk gezien geen probleem. Leuk is anders, dat wel. Maar ik bof gewoon enorm met mijn werkkamer, ik geniet dan ook elke dag met volle teugen. Het is een komen en gaan van vogels in onze tuin en nog belangrijker: in het bosje erachter, wat als een soort natuurlijke coulisse het uitzicht vervolmaakt. Daarom zijn we ook voor dit huis gevallen. En terwijl ik dit typ zit er alweer een een mooi mannetje keep op het vogelvoer. Een welkome afwisseling voor de tientallen kool- en pimpelmezen, merels, heggenmussen en vinken die de tuin bevolken. En uiteraard ook regelmatig een of twee roodborstjes, niet meer hé. Dat heb ik al geschreven in een vorig blogje. 

 

Nestkastjes

Uiteraard hebben we ook een aantal nestkastjes in de tuin hangen. Ieder jaar zijn er wel een paar van bezet. Door kool- of pimpelmees, maar ook een keer door een zwerm wespen en hoornaars. Zolang je ze niet boos maakt is er niks aan de hand, dus lekker laten zitten. Maar ik heb wel liever een vogeltje er in, daar zijn ze per slot van rekening ook voor bedoeld. Sinds enkele weken hebben we een paar nieuwe gasten in de tuin: een koppel boomklevers. Ze doen zich niet alleen tegoed aan het vogelvoer, maar zijn ook druk bezig om een paar van de nestkasten aan een nauwkeurige inspectie te onderwerpen. Wie weet… Of wat dacht je van een jonge groene specht op een van de bomen bij de bosrand of een heel gezin grote bonte spechten in de prunus: pa, ma en drie kinderen. 

 

Twee meter afstand

Het kan ook zo maar gebeuren dat er plots een ijsvogel in de dakgoot zit op nog geen twee meter afstand van mijn werkplek. Of een vuurgoudhaantje in de kronkelhazelaar die toen vlak voor het raam stond. Staartmeesje in de kamperfoelie er naast. Een klutsje staartmeesjes dat voorbij komt vliegen, sijsjes, grote en kleine barmsijzen. Of een grote gele kwikstaart bij de vijver. Genieten met een hele grote G. Jij zit dus de hele dag vogeltjes te kijken, zeggen sommige mensen dan. Nee hoor, ik doe gewoon mijn werk. En als er wat leuks voorbij komt, dan neem ik daar even een moment voor. Als ik op een kantoor zou zitten zou ik de zelfde tijd kwijt zijn aan het ongevraagd aan moeten horen van de vakantieperikelen of kinderproblematiek van collega’s. Dan liever dit hoor. En zeker met die kantoortuinen en flexwerkplekken van tegenwoordig. Wat een kippenhokken zijn dat. Ik ben blij dat ik daar niet tussen hoef te zitten.

 

Paniek in de tuin

Afgelopen week was er weer zo’n mooi genietmomentje. Het was nog vroeg, beetje mistig, eerste kopje koffie net binnen. Plots paniek in de tuin, de vogeltjes vlogen alle kanten op. Dat is voor mij al een teken om even goed op te letten. En jawel hoor, er flitste wat door de tuin, naar die van de buren en weer terug. Om vervolgens op een paaltje te gaan zitten. Een mooi sperwer mannetje. Geen succesvolle aanval deze keer, maar hij bleef wel even zitten. Lang genoeg om de camera (die net als de verrekijker binnen handbereik ligt) er bij te pakken en door het raam een paar foto’s te maken. Geen wereldplaten, maar wel puur natuur. Die pakken ze me toch niet meer af. Nee, je hoort mij niet klagen over mijn werkplek.

 

Hieronder een bloemlezing van wat er af en toe nog meer in onze tuin te zien is.